dinsdag 4 november 2014

euthanasie


Vrijheid, onafhankelijkheid, zelfstandigheid, met andere woorden de volledige autonomie in handen kunnen hebben en houden, zijn voor mij voorwaarden voor een gelukkig bestaan om het leven ten volle te genieten.
Nu zul je worden overvallen door een hartinfarct, hersenbloeding, een ongeluk of een voortijdige dementie, dus het enige uitzicht is je geranium en aangewezen zijn op je kinderen, kennissen, vrienden, een goedwillende passant of de willekeur van de mantelzorg.

Een beeld van weerzin en walging.

Mijn voorkeur gaat uit naar een levensbeëindigend pilletje of shotje, maar nee, daar is voorlopig geen sprake van. De overheid denkt er anders over.
Pas bij 'ondraaglijk lijden' of een ongeneeslijke ziekte -en dan in de laatste fase van het leven- zou de genade kunnen toeslaan: euthanasie.
(Trouwens wie beter dan ikzelf kan en mag uitmaken wat 'ondraaglijk lijden' is).

Wat moet je dan: van het dak afspringen? Voor de trein? Verhanging? Pistool op je hoofd? Of een langzame gruweldood van versterven?

Wanneer de verpleegtehuizen toch gaan inkrimpen, de bejaardentehuizen binnenkort niet meer bestaan, gooi dan alsjeblieft de pil van Drion in het verzekeringspakket of legaal in de verkoop en een ieder neemt deze tot zich wanneer zijn of haar tijd rijp is.

Bovendien lijkt me dit de ultieme oplossing voor het grote loerende gevaar: de grijze golf.

5 opmerkingen:

  1. Lieve Es, ik ben over de hele lijn met jou akkoord! Zelf heb ik ondraaglijk lijden in mijn omgeving meegemaakt en niemand wou hen daaruit verlossen. Met uitzondering van mijn moeder die wel geholpen werd en zo mooi afscheid van ons en het leven kon nemen... zo zou dat voor iedereen moeten zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Es,

    Ik kan je heel goed in jouw beweegredenen volgen, maar desondanks vind ik het voor mijzelf voorlopig nog wel moeilijk. Ik heb het zelf ook van dichtbij meegemaakt bij een vriendin van mijn dochter, die pas circa dertig jaar oud was. Ik heb afscheid van haar kunnen nemen drie dagen voor haar dood, maar vond het heel heftig. Echter wegkwijnen zit ik ook niet op te wachten, maar in de grijze golf hoop ik voorlopig nog mijn hoofd boven water te houden en hopelijk jij ook.

    Groet je S,

    jeer

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Volledig mee eens!
    Ik vraag me af waarom men in dit leven überhaupt honderd wil worden (gezien mijn omgeving).

    BeantwoordenVerwijderen
  4. justice9.11.14

    Vaak is het 'rekken' van een leven gestoeld op dogma's en geloof. In dat geval zou men op z'n minst een 'christelijk menselijk wegterend' mogen verwachten.
    In de huidige zorg zie ik daar nog weinig -of geen- heil in.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kan daar niet een directe korte ongenuanceerde uitspraak over doen. Er zitten zoveel haken en ogen aan. Voor mij staat in ieder geval als een paar boven water dat de persoon in questie wilsbekwaam is en dat een arts niet gedwongen hoeft te handelen. En de verdere overwegingen daargelaten.

    BeantwoordenVerwijderen